Wees niet verbaasd als je tijdens het schrijven van je boek emotioneel in de knoop raakt. Die emoties waren er waarschijnlijk al voordat je je boek ging schrijven.

Elk jaar krijg ik wel een of twee auteurs huilend aan de telefoon. En een handvol anderen vertelt vroeg of laat dat het schrijven ze zwaar valt. In het begin van mijn carrière als uitgever dacht ik even dat hun mededeelzaamheid aan mijn begripvolle houding en mijn vermogen om zonder oordelen te luisteren te danken was. Ik begreep echter van mijn partner en mijn kinderen dat dit niet voor de hand lag. Er moest dus een andere oorzaak zijn, en inmiddels ben ik er wel achter wat die is.

De reden dat veel auteurs door een emotioneel dal gaan als ze een boek schrijven, is gewoon omdat ze een boek gaan schrijven tijdens een life event, zoals een scheiding, het verlies van een dierbare, een ontslag of een andere persoonlijke crisis. Je zou denken, op zo’n moment moet je niet beginnen aan het schrijven van een boek, wat natuurlijk veel tijd en energie kost, maar blijkbaar spoort zo’n crisis mensen aan om hun bucket list om te keren. De een gaat parachutespringen, de ander gaat een managementboek schrijven.

Sommige auteurs beginnen bewust aan een boek op een moment dat ze emotioneel in de knoop zitten. Ze denken afleiding te vinden in het schrijven, maar al vlug stromen de tranen als inkt door hun pen. Het schrijven leidt ze niet af, maar leidt ze regelrecht naar de voordeur van hun trauma. In de stilte van de werkkamer mengen de woorden op hun beeldscherm zich al vlug met de gedachten aan hun angsten en dromen.

Andere auteurs beseffen niet eens dat er een relatie is tussen hun boek en de gebeurtenis die hun leven beheerst. Ze denken dat ze een boek zijn gaan schrijven omdat het nu eenmaal ‘tijd was’ om al hun kennis en ervaring op een rij te gaan zetten. En dat gaat maandenlang goed, tot hun emoties onverwacht over de regels van hun manuscript struikelen en recht in hun gezicht vallen.

Ik vrees dat ik weinig tips heb voor de auteurs die mij bellen met een snik in de stem. Ik probeer te luisteren en adviseer ze om de tijd te nemen. Niet te veel, want dat schopt de hele planning in de war. En in elk geval raad ik ze aan om door te gaan, want van de auteurs die doorzetten heb ik geleerd dat de publicatie van het boek uiteindelijk een louterende ervaring is. Hoe groot het verdriet ook was, het boek zal terugkijkend altijd een lichtpuntje zijn.