Ik begin altijd met tegenzin. Herschrijven voelt als strafwerk, maar het gevoel verdwijnt snel als ik eenmaal aan het scrabbelen ben geslagen. En enkele uren later vind ik het jammer dat de klus achter de rug is: het redigeren van een tekst is misschien wel het leukste werk van een schrijver. Een woord hier, een komma daar: het voelt alsof je de dag na sinterklaasavond eindelijk mag gaan spelen met je nieuwe Legodoos. 

Ik herschrijf mijn teksten altijd in drie etappes. Ik herschrijf een alinea nadat ik de laatste punt heb gezet. Dan controleer ik of alle kinderen nog op de achterbank zitten en ik verder kan gaan. Op de volgende schrijfdag redigeer ik de opbrengst van de vorige dag. Tenslotte herschrijf ik alles wanneer ik fini onder de tekst heb geschreven. En elke keer is er veel werk aan de winkel. 

Ik weet niet hoe jouw eerste teksten eruit zien, maar die van mij komen vaak nogal ongeschoren uit bed. Er staat wel wat ik bedoel, maar ik heb het vaak slordig opgeschreven om het tempo van mijn gedachten bij te kunnen houden. Als ik na een alinea sta uit te hijgen en teruglees, blijk ik zelden een kunstwerk te hebben geproduceerd, maar een kleutertekening. 

Alles wat er mis kan gaan, gaat mis als ik schrijf. Om mij te plagen trekt Murphy de hele tijd aan mijn armen, hij port in mijn zij en fluistert me saaie woorden in. Daardoor bevat elke zin, elke alinea en elke paragraaf die ik schrijf onnodige fouten. Ik blijf haken achter gaten omdat er plotseling woorden ontbreken, ik struikel over oubollige, moeilijke of lelijke woorden en ik schrik als er plotseling woorden dubbel staan. En dan denk je na zo veel jaren schrijven de belangrijkste taalregels wel te beheersen, maar dan staat er halverwege de tekst toch nog een dt-fout naar je te grijnzen. 

Alle emoties komen voorbij als ik mijn teksten aan het herschrijven ben. Spijt, dat ik iets niet goed heb uitgelegd. Schaamte, dat ik heb lopen opscheppen. Frustratie, dat ik weer dezelfde taalfout heb gemaakt. Nieuwsgierigheid, of het toch mooier kan. En blijdschap, dat niemand mijn tekst heeft gezien voordat ik ‘m nog een keer kritisch las. Voorlopig geen boek voor mij, man, wat een werk.