In een thriller levert een extra moord door de seriemoordenaar weinig op. Na een handvol moorden weet de lezer het wel. Voor auteurs van managementboeken geldt hetzelfde: je kunt ook te veel uitweiden.

Weet iemand hoeveel moorden Hannibal Lecter heeft gepleegd als seriemoordenaar? Ik moest het opzoeken, en het viel eigenlijk wel mee. Het is niet het aantal moorden dat mij van Lecter is bijgebleven, maar meer het karakter van de moordenaar, door schrijver Thomas Harris subtiel beschreven en door Anthony Hopkins subtiel gespeeld. Minder is meer.

Voor veel auteurs van managementboeken is niet subtiliteit maar herhaling het populairste stijlmiddel om de lezer te overtuigen. Dat werkt echter niet. Met nog meer argumenten en nog meer voorbeelden bereik je vroeg of laat een grens waarna de lezer afhaakt. Na twintig glazen champagne, een kilo kaviaar en vijf kreeften snakt zelfs de grootste fijnproever naar stamppot.

Taal zonder stropdas

Als herhaling niet werkt, wat dan wel? Het antwoord is taal. Met de juiste woorden kun je even overtuigend zijn als Anthony Hopkins met zijn lichaamstaal. Hopkins had ook een Oscar gekregen als hij in zijn rol maar één mens had opgegeten.

Verspil als auteur geen onnodige tijd aan het opsommen van argumenten, feiten en voorbeelden, en steek die tijd liever in het polijsten van je woorden. En nee, ik heb het hier niet over hoogdravend taalgebruik waarmee je punten kunt scoren bij Scrabble of Wordfeud. In de woorden van Stephen King: ‘Taal hoeft niet altijd een stropdas te dragen of gestrikte schoenen.’ Maar taal moet wel overtuigen, enthousiasmeren en verleiden. En ja, dat kost tijd, maar als we nou afspreken dat je de omvang van je boek halveert, dan hou je voldoende tijd over.