Als je overtuigend wilt overkomen als auteur van een non-fictieboek helpt het om jezelf geloofwaardig te presenteren. 

Veruit het indrukwekkendste sociaalwetenschappelijke onderzoek dat ooit is gedaan, is het Milgram-experiment. De Amerikaanse psycholoog Stanley Milgram liet deelnemers vragen stellen aan ‘leerlingen’ om zogenaamd het effect van straf op leren te onderzoeken. Als een leerling een verkeerd antwoord gaf, moest de deelnemer een schok geven in opdracht van de professionele begeleider van het onderzoek, een man in een witte jas. Tweederde van de deelnemers gaf de maximumschok van 450 volt, ondanks het feit dat een leerling het tegen die tijd (via een bandopname) uitschreeuwde van de pijn. Milgram wilde met het onderzoek nagaan in hoeverre mensen bereid waren te gehoorzamen aan wat wordt ervaren als legitiem gezag. De resultaten die in 1963 werden gepubliceerd, schokten de wereld die toen nog amper was bijgekomen van de verschrikkingen in de Tweede Wereldoorlog. Het experiment is vaak herhaald, met dezelfde resultaten.

Het Milgram-experiment is in de eerste plaats belangrijk voor iedereen die een nuchter beeld wil van zijn medemens en zichzelf. Op een praktischer niveau zijn de resultaten ook onmisbaar: mensen hechten veel waarde aan autoriteit. Daar kun je maar beter rekening mee houden als auteur van een non-fictieboek waarmee je lezers wilt informeren en overtuigen van jouw visie op de werkelijkheid. Je wordt als auteur niet meegeseald met het boek. Daarom moet je jezelf geloofwaardig presenteren.

Je presentatie begint al op de flaptekst met een kort profiel. Hoe goed heb je onderbouwd dat jij verstand van zaken hebt? Heb je de juiste studies en werkervaring beschreven? Hoe kom je over op de foto? In het voorwoord van je boek heb je de kans om je kennis en ervaring verder toe te lichten. En in de rest van het boek kun je de lezer ook op allerlei manieren overtuigen van jouw geloofwaardigheid.

In de manuscripten die ik lees, zie ik dat het soms misgaat. De belangrijke reden is dat de lezer weinig of geen informatie krijgt over de auteur. Je leest dan een boek over leiderschap, maar waar heeft die auteur zijn kennis van leiderschap op gebaseerd? Heeft hij zelf leiding gegeven? Heeft hij wetenschappelijk onderzoek gedaan? Een ander, veelvoorkomend probleem is incongruentie: de auteur is opgeleid als tandarts maar schrijft een boek over persoonlijke ontwikkeling. Onbewust vraag je jezelf af waar die tandarts zijn adviezen op baseert. Het kan niet van zijn patiënten zijn geweest, want die waren niet in staat om een woord te zeggen. Een derde en laatste probleem is niet een gebrek aan autoriteit, maar een overdaad aan autoriteit. De begeleiders met hun witte jas in het Milgram-experiment waren niet overtuigend door streng te zijn en hard te praten, maar door zich ontspannen te gedragen en een natuurlijk zelfvertrouwen uit te stralen. Een boek is een intiem pas de deux tussen schrijver en lezer, en het helpt de relatie niet als de een zich arrogant opstelt.