Spoiler alert: jouw lezer is helemaal niet geïnteresseerd in alles wat jij weet. Hij wil van jou alleen een kunstje leren.
 
Toen mijn kinderen klein waren, ging ik regelmatig met ze naar het circus. Ons huis grenst aan een grasveld in een park waar vroeger nog regelmatig een circus neerstreek. Olifanten en leeuwen wekten ons dan ’s ochtends. Er waren soms kleine circussen waar een paar echtparen alle rollen op zich nam. De Flying Padrinos traden op als acrobaten, om na een kort intermezzo van de clown te verschijnen als Mr. en Mrs. Dostrovina, de dompteurs van vijf lieftallige ezels. Ze hadden snel andere kleding aangetrokken en zich opnieuw geschminkt. De twee echtparen deden alles wat ze konden om hun publiek een uur te vermaken.
Ik zie auteurs hetzelfde doen: ze vertellen alles wat ze weten, aangevuld met alles wat ze erover hebben gelezen en gehoord. Dat is natuurlijk de bedoeling, maar alleen als de informatie aansluit bij de invalshoek van het boek, en dat is vaak niet het geval. Auteurs slaan vaak veel zijpaden in om uitzichten te laten zien die ze zelf heel mooi vinden, maar die weinig of niets met het onderwerp van het boek te maken hebben.
In gesprekken met auteurs merk ik dat al die uitweidingen goedbedoeld zijn. Je hebt jarenlange ervaring als consultant en je wilt nu eindelijk eens alles delen over samenwerken in de publieke sector wat je weet. Je kunt je niet voorstellen dat een ander dat niet allemaal zou willen weten. Het lucht ook enorm op om alles op te schrijven. Maar terwijl jij leegloopt, ontstaat een encyclopedie van kennis, ervaring en persoonlijke passies en frustraties waar de lezer amper doorheen komt.
Het is pijnlijk maar waar: jouw lezer is niet geïnteresseerd in jou en evenmin in alles wat jij weet. Hij heeft jouw boek gekocht omdat hem was beloofd dat hij in het boek een kunstje zou leren: hoe hij beter kan samenwerken met ambtenaren en politici. Het stond zo aantrekkelijk op de omslag van het boek: ‘Werkoverleg, vergaderingen, onderhandelingen: voortaan weet jij hoe je ze kunt overtuigen.’ Aha, dacht de lezer, dat is precies wat ik wil: ambtenaren overtuigen. Maar hij kwam bedrogen uit, want de auteur had de helft van het boek gereserveerd voor een langdradige en persoonlijke analyse van alles wat er in zijn ogen mis is met de publieke sector.
Wil je anderen leren hoe je vijf ezels synchroon laat lopen, buigen en springen? Schrijf dan een boek, want dat is een vaardigheid waarmee je andere dompteurs misschien een groot plezier doet. Maar laten we dan afspreken dat je niet schrijft over de taken, bevoegdheden en verantwoordelijkheden van clowns, en ook geen woord rept over het overheidsbeleid met betrekking tot circussen. Kun je het niet laten? Begin dan een dagboek.