Elke week bestuderen we in TaylorText een songtekst van Taylor Swift. Wat bedoelt ze ermee en wat maakt de tekst zo bijzonder? Deze week: ‘I Hate it Here’. 

In ‘I Hate it Here’ zingt Swift over het feit dat ze zich nergens thuis voelt – in dit tijdperk, tussen haar vrienden. In plaats daarvan moet ze ontsnappen naar “geheime tuinen in mijn hoofd” waar mensen een “sleutel voor nodig hebben” en de enige sleutel is die van haar.

Tegen het einde zingt Taylor: ‘Ik bewaar al mijn romantiek voor mijn innerlijke leven en verdwaal expres / Deze plek gaf me een waardeloos gevoel’. Fans leggen de link tussen geheime tuinen en de twee albums die Taylor uitbracht tijdens de Covidperiode, Folklore en Evermore. Deze albums zitten vol met lyrische woordspelingen en escapisme. Zegt Taylor dat muziek voor haar de geheime tuin was waarin ze kon ontsnappen van haar eigen leven?

Over de volgende tekst is behoorlijk wat controversie ontstaan:

“Mijn vrienden speelden vroeger een spelletje waarin we een ander decennium kozen waarin we wilden leven. Ik koos voor 1830, maar dan zonder alle racisten en uitgehuwelijkt worden voor het hoogste bod.” Ze maakt het verhaal nog ingewikkelder door te zeggen dat geen enkel tijdperk “leuk” is: “Nostalgie is een hersenspinsel / Als ik daar was geweest, zou ik het haten / Het vroor in het paleis.”

Swifts versie van de jaren 1830 bevat paleizen, maar hier is kritiek over. Dertig jaar voordat de Burgeroorlog plaatsvond, was slavernij nog steeds legaal in het hele Amerikaanse Zuiden. Een X-gebruiker reageert: “Taylor Swift kan onmogelijk zeggen dat ze zou willen leven in een tijdperk waarin slavernij de wet van het land was en zeggen ‘maar dan zonder de racisten’. Alsof het wat toevallige microagressies waren.”

Het is algemeen bekend dat track 5 van elk album van Taylor Swift steevast een emotioneel hoogtepunt is. Er werd door fans dan ook vol verwachting uitgekeken naar het vijfde nummer op haar nieuwe album: ‘So Long, London’. De tekst drukt slepende woede uit en mondt uit in een bitterzoet afscheid van Londen, de stad die niet alleen verweven is met een verloren liefde, maar die ook staat voor een mix van emoties, waarbij liefdesverdriet, verraad en een gevoel van verspilde tijd overheersen.

Het nummer begint een vaag klinkend koor dat een repeterend ‘So Long London’ zingt. De melancholische toon is gezet. Het eerste vers schetst onheilspellende beelden van een vervagende en tot mislukken gedoemde relatie, waarvan zij alle last op haar schouders draagt: ‘Ik zag in gedachten sprookjeslichten door de mist / Ik bleef kalm en droeg het gewicht van de kloof / Elke keer dat hij wegdreef, trol ik hem steviger naar mij toe / Mijn ruggengraat spleet toen ik ons de heuvel op droeg’. De wanhopige pogingen om de liefde te behouden, eisen een hoge fysieke tol. De uitputting is voelbaar in de verwijzing naar ‘natte kleren’ en ‘vermoeide botten’. In het navolgende refrein neemt ze zowel afstand van haar geliefde als van de plek waar ze zo lang met hem heeft samengeleefd. Ze laat weten dat de ander de pijn van de onbeantwoorde liefde heeft onderschat: ‘Denk eens, hoeveel verdriet dacht je dat ik had? / Dacht je dat ik het in mij had? / O, de tragedie…’

Nadat zij in het tweede couplet gevoelens van isolatie en verlaten zijn uitdrukt, geeft zij – net als eerder in de song ‘Stop Loving You – aan dat de relatie niet langer te ‘reanimeren’ is. Daarbij komt woede om de hoek kijken vanwege de verspilde tijd: ‘Ik ben kwaad dat je mij al die jeugd gratis hebt laten geven’. In de brug van het nummer werpt ze de beschuldiging dat ze het schip sou hebben verlaten van zich af door te stellen dat zij ‘ermee ten onder ging’. Over dat laatste zegt ze: ‘Hoe laag dacht je dat ik zou gaan? / Voordat ik mezelf zou imploderen’. Dat de liefdesbreuk met heel wat wrok gepaard ging, wordt duidelijk uit de volgende regels: ‘Je hebt gezworen dat je van me hield, maar waar waren de aanwijzingen? / Ik stierf op het altaar, wachtend op het bewijs / Je hebt ons opgeofferd aan de goden van je donkerste dagen’.

Tot slot: ongetwijfeld net zo indrukwekkend als de tekst is haar zangprestatie. Ze zingt met een intieme kwetsbaarheid en tegelijkertijd vastberaden intensiteit, waarbij elke trillende stembuiging de diepte van haar emotionele verwoesting overbrengt. Elke regel wordt versterkt door schijnbaar onbelangrijke schorre kraken en ademhalingen, waardoor luisteraars haar romantische angst net zo intens voelen als zijzelf.

De sfeervolle, minimalistische productie van het nummer met spaarzame melancholische pianolijnen en spectrale synthesizertexturen creëert een leeg en spookachtig klinkend geluidslandschap waarin de hese zang van Swift zich optimaal kan nestelen.