Tag: genie

De verschijningsdatum van het nieuwe album The Tortured Poets Department (TTPD) van Taylor Swift nadert met rasse schreden. In de aanloop regende het paaseieren die ons enige aanwijzingen geven wat ons bij de release van het nieuwe album op 19 april te wachten staat. Een terug- en vooruitblik. 

Waar we het nu over hebben, is geen door Taylor en haar team, maar een door de Swifties zelf gecreëerd paasei. We doelen hierbij op het volgende. Door alles te ontleden zijn fans op sociale media aan een interessante theoretische exercitie begonnen, waarbij ze de verschillende varianten hebben proberen te koppelen aan de wereldberoemde theorie van de vijf fasen van rouw. In deze in de jaren zestig van de vorige eeuw door de Zwitsers-Amerikaanse psychiater ‎Elisabeth Kübler-Ross ontwikkelde theorie verloopt rouwverwerking in vijf fasen opeenvolgende fasen. Het gaat dan om ontkenning, woede, onderhandelen, depressie en acceptatie. Opmerkzame Swifties legden al gauw het verband met de verschillende albumvarianten van TTPD. ‘The Manuscript’ zou staan voor het eerste stadium van ontkenning. ‘The Bolter’ zou woede vertegenwoordigen. ‘The Albatross’ zou op de fase van onderhandelen slaan en ‘The Black Dog’ zou naar de pikzwarte fase van depressie wijzen. 

Taylor was er als de kippen bij om deze theorie te adopteren. Zij gaf er een andere naam aan – zij spreekt van de ‘5 Stages of Heartbreak’ – en bracht daar via Apple Music zelfbedachte afspeellijsten bij uit. Daarbij laat ze via de streamingdienst weten dat ‘als Swifties het eens zijn over een theorie, zij natuurlijk ook geïnteresseerd is en dus reageert door een reeks exclusieve afspeellijsten te maken, waarbij ze zelf nummers heeft gekozen die bij elke fase passen’. 

De eerste playlist

Het begint een serie nummers die in het teken ontkenning en het motto ‘I Love You. It’s Ruining My Life’ staan. Hiervan zegt ze in een bijgeleverde audioboodschap: ‘Dit is een lijst met liedjes over dat je zo opgaat in het idee van iets dat je het moeilijk vindt om de rode vlaggen te zien, wat mogelijk resulteert in momenten van ontkenning en misschien een beetje waan’. De afspeellijst bevat 19 nummers, waaronder ‘Lavender Haze’, ‘Snow on the Beach’, ‘Lover’, ‘False God’, ‘Miss America and the Heartbreak Prince’, ‘Betty’, ‘Cruel Summer’, ‘Wildest Dream’s en ‘Bejeweled’. 

De tweede playlist

De tweede afspeellijst gaat over woede, met als motto ‘You Don’t Get to Tell Me About Sad Songs’. Ze zegt hierover: ‘De nummers hebben één ding gemeen. Ik schreef ze terwijl ik woede voelde. Door de jaren heen heb ik geleerd dat woede zich op veel verschillende manieren kan manifesteren, maar de gezondste manier waarop het zich in mijn leven manifesteert is als ik er een liedje over kan schrijven. Dat help me er vaak overheen’. De 22 nummers tellende afspeellijst begint met ‘Vigilante Shit’, maar bevat ook nummers als ‘Exile’, ‘Bad Blood’, ‘I Bet You Think About Me’, ‘I knew You Were Trouble’, ‘Mad Woman’, ‘High Infidelity’, ‘Dear John’ en ‘Mr. Perfectly Fine’. 

De derde playlist

De derde playlist gaat over nummers die over de onderhandelingsfase gaan. Onder het motto ‘Am I Allowed to Cry?’. Ze legt deze fase als volgt uit: ‘je probeert afspraken te maken met jezelf of met iemand om wie je geeft, je probeert dingen beter te maken, je voelt je vaak echt wanhopig, omdat we vaak een intuïtie hebben die ons vertelt dat dingen niet gaan zoals we hopen, waardoor we wanhopiger worden en meer gaan onderhandelen’. Deze playlist bevat nummers die gaan over een figuurlijke oorlogsstrijd waarin onderhandelingen de hoofdrol spelen, zoals ‘The Great War’, ‘Death by a Thousand Cuts’ en ‘Better Man’. Een aantal liedjes gaan over onderhandelingen die je met jezelf kunt voeren, denk aan ‘This is me trying’ en ‘The Archer’. Ook ‘Cornelia Street’, ‘Afterglow’, ‘Come back…be here’ en ‘Renegade’ zijn aanwezig op deze playlist. 

De vierde playlist

De vierde afspeellijst staat in het teken van ‘Old Habits Die Screaming Songs’ oftewel nummers over gevoelens van depressie. Het bevat nummers als ‘Forever Winter’, ‘We Were Happy’ en ‘My Tears Ricochet’, ‘Champagne Problems’ en ‘Dear Reader’. Ook haar laatst uitgebrachte nummer ‘You’re Losing Me’ staat op deze playlist..

De vijfde playlist

De vijfde en laatste afspeellijst verwijst naar nummer 13 op Swifts aankomende TTPD-album, ‘I Can Do It With a Broken Heart’ en gaat over de fase van veerkracht en acceptatie. Het bevat nummers als ‘I Forgot You Existed’,’The 1’,’You’re On Your Own, Kid’, ‘Now That We Don’t Talk’, ‘This Love’ en ‘Breathe’. 

Het is de Swifties al opgevallen dat er nogal wat nummers van haar album ‘Lover’ op de playlists staan. Ook al omdat over het nieuwe album de schaduw van Joe Alwyn valt, speculeren velen dat een zin als ‘At every table I save you a seat’ in het lied ‘Lover’ achteraf gezien een idee geeft van hoe eenzijdig de relatie tussen Taylor en Joe was. Misschien was de stoel wel leeg en niet bezet door Joe, omdat hij haar bijna nooit vergezelde naar evenementen, feesten en rode lopers (ze zijn nooit samen gespot op een rode loper, er zijn bijna alleen backstage, blurry foto’s van de twee…). 

Tot slot: wat wordt er nog meer van het nieuwe album verwacht? In ieder geval teksten waarop men zich kan stukbijten. Grappend hebben Swifties al laten weten dat ze de komende weken hun woordenboek vaak nodig zullen hebben in de verwachting dat Taylor in haar teksten volledig losgaat met metaforen en moeilijke termen. Swifties verwachten zinnen als ‘Is it romantic how all my elegies eulogize me?’ (‘Is het romantisch hoe al mijn elegieën mij loven?’) dat afkomstig is van The Lakes op het album Folklore. Zo te zien worden het drukke dagen en weken na 19 april…

De verschijningsdatum van het nieuwe album The Tortured Poets Department (TTPD) van Taylor Swift nadert met rasse schreden. In de aanloop regende het paaseieren die ons enige aanwijzingen geven wat ons bij de release van het nieuwe album op 19 april te wachten staat. Een terug- en vooruitblik. 

Taylor heeft er de afgelopen weken geen geheim van gemaakt dat The Tortured Poets Department een van haar meest kwetsbare albums tot nu toe gaat worden. Daarbij liet ze de verzamelaars van albumvarianten al vrij snel weten dat er naast het standaardalbum nog drie andere albums met elk een andere bonussong zullen verschijnen. Naast het reeds eerdergenoemde nummer ‘The Manuscript’ gaat het om ‘The Bolter’, ‘The Albatross’ en ‘The Black Dog’. We lopen ze een voor een langs. 

‘The Bolter’ (met als motto ‘You don’t get to tell me about sad’) 

The Bolter is iemand die plotseling wegrent. Dit wordt bevestigd door een plaatje van merchandise die Taylor deelde, waarop een konijn te zien is dat wegrent. In deze context zou het om Joe kunnen gaan, die wegrent. Van wat? Het zou de relatie kunnen zijn, weg van Taylor of misschien wel van zichzelf en zijn eigen problemen. Of misschien beschrijft Taylor in ‘The Bolter’ wel zichzelf, hoe ze wegloopt van een relatie die ze in eerdere albums bestempelde als de beste die ze tot nu toe heeft gehad. Het zou ook nog een verwijzing kunnen zijn naar de breuk die Taylor had met haar platenlabel Big Machine Records in 2019, waarover ze eerder ‘My Tears Ricochet’ en ‘It’s time to go’ schreef. Nog een mooie theorie: er bestaat een boek genaamd The Bolter. Dit is de biografie van een vrouw genaamd Idina van 1920 tot 1950/1960 (vergelijkbaar met Clara Bow, Who’s Afraid of Virginia Wolf?). Idina was getrouwd met een Britse man die haar bedroog, waarop zij hem verliet. Ze stond bekend om streken die Taylor al eerder beschreef in haar nummer ‘Last Great American Dynasty’. Het eindigt allemaal met een trieste noot. De persoon die het boek heeft geschreven is haar achterkleindochter die nooit iets van haar heeft geweten omdat ze als een schande voor de familie werd beschouwd. Frances (de schrijfster) vond dagboeken en brieven in de kelder en voelde zich gedwongen het boek te schrijven. ‘The Bolter’ klinkt als een song waarbij Taylor heel goed de twee werelden, die van Idina en haarzelf, kan samenvoegen, net zoals ze dat in ‘The Last Great American Dynasty’ deed en hoogstwaarschijnlijk ook in ‘Clara Bow’ zal doen. 

‘The Albatross’ (met als motto ‘Mag ik huilen?’) 

Kijk eens goed naar de outfit die Taylor droeg tijdens de laatste editie van de Grammy’s in januari 2024. Komen de kleuren van haar outfit niet exact overeen met die van een albatros? Dat zijn niet de enige speculaties die online circuleren nadat Taylor dit tweede bonusliedje aankondigde. Zo wees een fan erop dat ‘een albatros zes jaar of langer kan vliegen zonder te landen’. Dit zou een verwijzing kunnen zijn naar de relatie tussen Taylor en Joe, die zes jaar duurde voordat de twee hun wegen scheidden. Een andere fan voegde hieraan toe: ‘De albatros is een duidelijke verwijzing naar de tijd dat Taylor zich afzonderde van de wereld met Joe, omdat deze vogels normaalgesproken alleen op het droge landen om nesten te bouwen. Het grootste deel van de tijd verblijven ze in open zee, ver weg van de rest van de wereld’. Nog een theorie: nadat Taylor ‘The Albatross’ aankondigde tijdens de Eras Tour in Sydney, zong ze ‘Coney Island’ tijdens de akoestische set. Wat gebeurde er in 1903 in Coney Island? Er werd brand gesticht door een van de medewerkers van het hotel The Albatross vanwege een onbeantwoorde liefde aan de westkant van de Bowery. Bowery zou een verwijzing kunnen zijn naar het pseudoniem dat Joe gebruikte tijdens het meeschrijven aan een aantal liedjes met Taylor, waaronder ‘Exile’ en ‘Champagne Problems’. In deze liedjes wordt hij als songwriter gecrediteerd als William Bowery. Je kunt het volgende wel stellen: Swifties gaan tot het uiterste door om alle beschikbare info op te graven, maar Taylor zelf beleeft er net zoveel lol aan. 

Haar schatkist met paaseieren is nog lang niet leeg. Nog een clue dan, omdat het speculeren zo leuk is: in 1859 publiceerde dichter Baudelaire het gedicht L’Albatros. Het gedicht weerspiegelt Baudelaires bezorgdheid over het lot van de dichter (of meer in het algemeen, ieder individu met een artistiek temperament). De brute mishandeling van de albatros door de zeelieden is een metafoor voor de benarde situatie van de dichter in een maatschappij die hem niet begrijpt en actief zijn unieke gaven uitscheldt en bespot. Is dit een verwijzing naar alle keren dat Taylor zich niet serieus genomen voelde in haar carrière? Of verwijst ze hier nogmaals naar haar relatie die strandde? We zullen er snel achterkomen…

The Black Dog (met als motto ‘Oude gewoonten gaan gillend verloren’. 

Door naar de vierde en laatste bonussong: ‘The Black Dog’. De term wordt meer gebruikt in het Engels dan in het Amerikaans. Het is een metafoor voor depressie, oftewel ‘the blues’. In eerdere liefdesliedjes die over Joe leken te gaan refereerde Taylor vaak naar de kleur blauw. Denk aan ‘Oh damn, never seen that color blue / Just think of the fun things we could do’ en ‘And it’s new, the shape of your body / It’s blue, the feeling I’ve got’ en ‘Don’t want no other shade of blue but you’. Kan het zijn dat Taylor deze kleur blauw nu in een minder positief licht gaat zetten? In het liedje ‘Hits Different’ dat op Midnights verscheen, lichtte ze wellicht al een tipje van de sluier op: ‘Catastrophic blues, moving on was always easy for me to do / it hits different ‘cause it’s you’. 

De zwarte hond kan ook een metafoor zijn voor het geleidelijk inhalen van plezierige activiteiten waar je ooit van hield, de persoon die je ooit herkende in de spiegel, of het leven dat je ooit leefde. Dit doet denken aan het lied ‘Bejeweled’, waarin Taylor zingt: ‘I miss you, but I miss sparkling’ en ‘Best believe I’m still bewejeled / when I walk in the room / I can still make the whole place shimmer’. 

Na het bekendmaken van ‘The Black Dog’ als bonussong zong Taylor op dezelfde avond twee liedjes tijdens de akoestische set die gaan over helen en accepteren, namelijk ‘Clean’ en ‘Evermore’. Dit schept de verwachting dat ‘The Black Dog’ over de rafelige, zwarte randjes van een relatiebreuk gaat, maar ook over het helingsproces dat daarna komt, waarbij je langzaam maar zeker weer opkrabbelt. Hoe mooi is het dat Taylor eindigt met dit lied in haar spreekwoordelijke dossiers, een lied waarin ze terugblikt op het verleden, maar ook waarin ze voorzichtige stapjes zet richting een volgend hoofdstuk? Eentje waarin ze haar huidige partner Travis Kelce leert kennen en waarin ze zichzelf opnieuw zal ontdekken en daarvoor bekroond wordt?

De verschijningsdatum van het nieuwe album The Tortured Poets Department (TTPD) van Taylor Swift nadert met rasse schreden. In de aanloop regende het paaseieren die ons enige aanwijzingen geven wat ons bij de release van het nieuwe album op 19 april te wachten staat. Een terug- en vooruitblik. 

Kort na de aankondiging werd de uit 16 nummers bestaande tracklist van het album en een bonusnummer gelekt (ahum!). De zestien nummers waren keurig in vier ‘sides’ (van ‘Side A’ tot en met ‘Side D’) verdeeld. Uit de titels van de songs kon worden opgemaakt dat er nogal wat verwijzingen naar Joe Alwyn werden gemaakt. 

Side A

Side A begint met het samen met Post Malone gezongen nummer ‘Fortnight’. De term slaat op een periode van veertien dagen. De verbindende schakel en een verwijzing naar haar vorige album Midnights (dat in zijn originele versie 13 tracks telde)? Of een verwijzing naar Joe Alwyn (‘fortnight’ is een Engelse term die niet gauw door Amerikanen wordt gebruikt)? 

Daarna volgt het titeltracknummer. Omdat Taylor zichzelf als ‘chairman’ van TTPD heeft gebombardeerd en in haar eerder verschenen tekstfragment spreekt van ‘my muses acquired like bruises’ is het waarschijnlijk dat het album niet alleen betrekking heeft op Joe Alwyn, maar op meerdere exen die haar artistiek hebben geïnspireerd. We gaan het zien. 

Het derde nummer ‘My Boys Only Breaks His Favorite Toys’ heeft nog weinig bellen doen rinkelen. Waarschijnlijk verwijst de titel naar de beginzinnen van haar grote hit ‘Cruel Summer’ waarin ze over haar zomerliefde spreekt als een ‘bad, bad boy’ (zoals zij in andere nummers over zichzelf spreekt als een ‘bad, bad girl’) die ze bestempelt als een ‘shiny toy with a price’ die weet dat zij hem gekocht heeft (‘You know that I bought it’). 

Het laatste nummer van side A is ‘Down Bad’, een uitdrukking die staat voor het zelfverloochening en het opofferen van je moraal in een poging een romantische relatie te onderhouden. Verwijst dit naar haar – door fans ongewenste – relatie met Matty Healy? 

Side B 

Side B start met de veelzeggende song ‘So Long, London’. De vijfde track van het album, en die krijgt vanouds een bijzondere status. Het is een regelrechte verwijzing naar het op Lover verschenen liefdeslied ‘London Boy’ dat is geïnspireerd op haar relatie met Joe. Taylor verhuisde tijdens hun relatie zelfs naar Londen en bracht daar een groot deel van de coronaperiode door. Nu neemt ze dus (voorgoed) afscheid van die stad (en wordt het wat waarschijnlijker dat de hint van de verschijningsdatum slaat op de rivaliteit tussen Amerika en Engeland (De Amerikaanse revolutie brak namelijk ook op 19 april uit). 

De zesde track heet ‘But Daddy I Love him’ en werd al gauw door fans in verband gebracht met de in 1989 uitgebrachte Disneyfilm ‘De Kleine Zeemeermin’ (het geboortejaar van Taylor en de titel van haar vijfde album). De hoofdpersonage Ariël spreekt deze zin tegen haar vader uit wanneer ze het over de door haar geliefde prins Eric heeft. In de film verliest Ariël haar stem in ruil voor de kans om bij de man van haar leven te zijn en met wie ze een normaal, menselijk leven wil leiden. Het vermoeden is dat het nummer de parallel trekt met haar relatie met Joe Alwyn, waarbij beiden besloten om hun relatie zo privé mogelijk te houden. Het was iets waar Taylor aanvankelijk van leek te genieten, maar waarvan ze op haar album Midnights aangaf dat ze moe begon te worden van hun low-key levensstijl. Ze gaf aan haar stem en status als publieke figuur en popster weer terug te willen winnen (dat is haar meer dan goed gelukt). Een ander gehoord geluid: op een foto van Taylor en Harry Styles draagt laatstgenoemde een T-Shirt met de woorden ‘But Daddy I love Him’. Dit lijkt echter vooral toeval te zijn. Alhoewel, bij Taylor weet je het nooit helemaal zeker. 

De derde track van Side B ‘Fresh Out the Slammer’ zou zeer goed een voortzetting van het zojuist vermelde gevoel kunnen zijn. De uitdrukking heeft betrekking op het zojuist vrijgelaten worden uit de gevangenis. In een van haar weinige recent gegeven interviews in het tijdschrift Time heeft ze spijt betuigd over het feit dat ze zichzelf ‘jaren’ zou hebben opgesloten tijdens haar relatie met Joe. Ook gelezen: wellicht is het een verwijzing is naar het nummer ‘Ready for It?’ waarin zij zingt: ‘He can be my jailer / Burton to this Taylor’. Taylor breekt dus letterlijk uit de gevangenis. 

Het vierde en laatste nummer van Side B slaat daar naadloos bij aan: ‘Florida!!!’ (met drie uitroeptekens). Het wordt samen gezongen met Florence + The Machine. Fans noteerden al gauw dat Tampa in Florida de locatie was van Taylors eerste Eras-show nadat haar breuk met Joe bekend was gemaakt. Het nummer gaat naar veler verwachting over een treurende en innerlijk gekwelde Taylor, die zich nochtans dapper en vrolijk moet tonen tijdens haar show. 

Side C

Side C begint met ‘Guilty As Sin?’. De meest gehoorde verwachting is dat Taylor haar eigen rol in de breuk met Joe onder de loep neemt en nagaat in hoeverre zijzelf mogelijk (ook) ‘schuldig’ was. Gezien de ‘detective vibe’ die rond het album hangt, vermoeden velen dat de tekst de vorm aanneemt van een rechtszitting. Het vraagteken in de titel heeft er ook voor gezorgd dat fans zich afvroegen of dit nummer zich afspeelt als een rechtszaak. 

‘De tweede track’ van Side C luidt ‘Who’s Afraid of Little Old Me?’. Waarschijnlijk een verwijzing naar de verfilming van het theaterstuk ‘Who’s afraid of Virginia Woolf’ waarin de acteurs Richard Burton en Elizabeth Taylor figureerden. Om je een voorproefje te geven van wat je mogelijkerwijs te wachten staat: het toneelstuk en de film gaan over een verbitterd, ouder echtpaar dat elkaar in het gezelschap van huisgasten te lijf gaat. 

Over het derde nummer ‘I Can Fix Him (No Really I Can)’ doen twee theorieën de ronde. Theorie 1 is dat het slaat op een aantal mental issues waar Joe Alwyn mee kampte. Luister in dit verband maar eens naar het nummer ‘Renegade’ (samenwerkingen met The National en Bon Iver waar Taylor ook aan meeschreef en in te horen is): ‘Is it really your anxiety that stops you from giving me everything?’ en ‘Is it insensitive for me to say ‘get your shit together, so I can love you?’ Ook in de ‘The Alcott’ verwijst zij naar mentale problemen van haar voormalige geliefde: ‘Cause I love this curse on our house’ (een verwijzing naar ‘The Lover House’ dat in vlammen opgaat in de visuals tijdens de Eras Tour?). Theorie nummer 2 is dat het nummer ‘I Can Fix Him (No Really I Can)’ slaat op Matty Healy, met wie Taylor een korte romance tijdens de afgelopen voorjaar onderhield. Van al haar exen had de zanger van de band ‘1975’ ongetwijfeld de slechtste reputatie. Hoewel Taylor heeft aangegeven dat ze al twee jaar aan dit album werkt – wat zou kunnen suggereren dat het nummer al bestond vóór haar zojuist genoemde affaire – zijn er verschillende titels van nummers die verwijzen naar gebeurtenissen die plaatsvonden na de scheiding van haar en Joe. Het is immers heel goed mogelijk (zo niet waarschijnlijk) dat ze het afgelopen jaar nog nummers aan het album heeft toegevoegd (en dat bestaande nummers naar haar ‘schatkamer’ werden overgebracht). Bovendien hebben Taylor en Matty al een lange geschiedenis samen en moet ze na al die jaren goed op de hoogte zijn geweest van zijn kwalijke reputatie. Mogelijkerwijs koesterde ze zelfs (even) de illusie om zijn gedrag en karakter te veranderen. 

Het vierde en laatste nummer van Side C heet ‘loml’, een acroniem voor ‘love of my life’. Het is niet helemaal duidelijk waarover het gaat. Sommigen zeggen dat het wederom op Matty Healy slaat. Volgens anderen is het een bewuste misleiding (‘red herring’) en zou het evengoed kunnen staan voor ‘loss of my life’. To be continued… 

Side D 

Deze side begin met het nummer ‘I Can Do It With a Broken Heart’. De inschatting is, dat het na de breuk is geschreven en – net als ‘Florida!!!’ – gaat over het feit dat ze ondanks haar verdriet door moet gaan met haar tour. In het al eerdergenoemde interview in Time vertelde ze hierover het volgende: ‘Ik weet dat ik dat podium op ga, of ik nu ziek, gewond, kapot van liefdesverdriet, ongemakkelijk of gestrest ben. Optreden maakt nu deel uit van mijn identiteit als mens’. 

Het nummer ‘The Smallest Man Who Ever Lived’ stelt fans én experts voor nogal wat raadsels. Want wie is de ongelukkige die in het nummer hoogstwaarschijnlijk te grazen wordt genomen? Gaat het over een fictieve man? Is het een verwijzing naar het feit dat Joe Alwyn het liefste ‘klein’ wilde leven en nooit samen met Taylor te zien was bij events of op rode lopers? Slaat het op het feit dat hij te klein dacht en te weinig (publieke) ruimte in wilde nemen? Andere (niet zo heel waarschijnlijke) optie: het nummer gaat over haar vroege liefde Joe Jonas, die getrouwd was met een vrouw die langer was dan hij (Taylor heeft diens vrouw Sophie Turner jarenlang openlijk gesteund na haar scheiding met Jonas)? Ook gehoord: het nummer is een uithaal naar een publiek figuur als Donald Trump. We zullen het snel weten. 

‘The Alchemy’ is het derde nummer van deze side. De titel verwijst naar het vermogen om een goedkoop basismetaal in iets zeer kostbaars – denk aan goud – te transformeren. Ook dit zou op Joe Jonas kunnen slaan (alhoewel ik dat persoonlijk wat vergezocht vindt). Want eerlijk is eerlijk. Zij heeft de relatie met hem vaak als ‘goud’ betiteld. Zou het nummer gaan over het feit dat ze dingen in hem zeg die er in werkelijkheid niet waren? Want alchemisten blijken maar al te vaak ook illusionisten te zijn… Een andere optie is dat de titel verwijst naar het nummer ‘Champagne Problems’ waarin de zin voorkomt: ‘I once thought love was burning red / but it is golden like daylight’ en ‘Your Midas touch on the chevy door’ in Champagne Problems (Midas kan ook alles in goud veranderen met een aanraking). 

Komen we toe aan het laatste nummer: ‘Clara Bow’. Dit is een actrice uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Ze wordt beschouwd als ’s werelds eerste ‘it girl’ (een beroemdheid die er een sociale leefstijl op nahoudt). Swifties hebben allerlei veelzeggende citaten van Clara opgedoken die lijken aan te geven dat Taylor resoneert met haar iconische voorgangster. Een van de weer opgedoken citaten luidt: ‘Ik ben bijna nooit tevreden met mezelf of mijn werk of wat dan ook… tegen de tijd dat ik klaar ben om een grote ster te zijn, ben ik al zo lang op het scherm dat iedereen me zat zal zijn’. Taylor heeft meermaals in interviews aangegeven hetzelfde te hebben gevoeld. Een andere is: ‘De hele tijd dat de flapper (het woord verwijst naar een jonge en zelfbewuste vrouw uit de jaren twintig, die haar haren kort knipte in een bobkapsel) danst en lacht, zit er een gevoel van tragedie onder’. Het citaat zou zo maar een songtekst van haar nummer ‘Mirrorball’ kunnen zijn, waarin Taylor zichzelf vergelijkt met een trapezedanseres die blijft dansen zolang mensen haar bewonderend aanschouwen. Over de metafoor van de spiegelbal vertelde Taylor toentertijd: ‘Spiegelballen zijn een miljoen keer gebroken en dat maakt ze zo glanzend. Zulke mensen hebben we ook in de maatschappij. Ze hangen daar en elke keer als ze breken, vermaakt het ons’.

Was dit het? Nee, niet helemaal. Want ze heeft ook nog een bonustrack in petto, met als titel ‘The Manuscript’. Hierover wordt gefluisterd dat het een samenvatting van de geleerde lessen uit de songs van het album zou kunnen zijn. Na het analyseren van alle songs zijn de meeste fans ervan overtuigd dat het aankomende album een samenhangend ‘levenslijnverhaal’ vertelt, waarbij de vier sides naadloos lijken over te lopen van de laatste dagen van een relatie, het verdriet en het in reine komen met de breuk ervan, om dan weer met volle moed de wereld in te gaan.

De verschijningsdatum van het nieuwe album The Tortured Poets Department (TTPD) van Taylor Swift nadert met rasse schreden. In de aanloop regende het paaseieren die ons enige aanwijzingen geven wat ons bij de release van het nieuwe album op 19 april te wachten staat. Een terug- en vooruitblik. 

Niet lang na de aankondiging van het nieuwe album verscheen een handgeschreven gedicht – we weten nog niet of het op zichzelf stond of een tekstfragment uit een van de songs was – dat zij op sociale media plaatste. Het gedicht was zogenaamd afkomstig van de voorzitter van ‘The Tortured Department Club’ en bevat allerlei mogelijke hints over de inhoud van het album. Het gedicht luidt als volgt: 

And so I enter into evidence

My tarnished coat of arms

My muses, acquired like bruises

My talismans and charms

The tick, tick, tick of love bombs

My veins of pitch black ink

All’s fair in love and poetry… 

Wat bedoelt ze hiermee? Laten we de zinnen stuk voor stuk ontleden. Het begint met de constatering dat ze – ter verdediging of als aanklacht – bewijsmateriaal aanvoert. Wat brengt ze in als bewijs? Allereerst het feit dat haar wapenschild is aangetast. Dat kan niet anders slaan dan op het feit dat haar reputatie en karakter in diskrediet zijn gebracht. Ze vervolgt met de macaber klinkende zin: ‘Mijn muzen verworven als blauwe plekken’. Prachtig geformuleerd: artistieke inspiratiebronnen komen weliswaar aanvliegen, maar ze kunnen je ook geestelijke (verraad) of fysieke schade (blauwe plekken) berokkenen. Het gedicht vervolgt met een verwijzing naar de dingen waarvan zij gelooft dat die haar geluk brengen (denk aan haar fameuze getal 13) als ook haar charmes. Zaken die je niet onder controle hebt en die een keten van gebeurtenissen in gang kunnen zetten. 

Behalve de eerdergenoemde verwijzingen naar strijd en oorlog is er nog een ander bewijsstuk dat meespeelt: de tikkende tijdbom van de liefde. Enerzijds wordt hiermee het idee verwoordt dat relaties zomaar ten einde kunnen komen. Anderzijds is het ook een verwijzing naar het psychologische proces van ‘lovebombing’: het feit dat een partner je met liefde overlaadt, maar je tegelijkertijd ook manipuleert. 

Haar laatste bewijsstuk is het feit dat er pikzwarte inkt door haar aderen stroomt. Een verwijzing naar haar schrijverschap. Schrijven en dichten zijn haar manieren om (heftige) gebeurtenissen en ‘misdaden’ (verraad, manipulatie, het breken van je hart) in haar leven te verwerken. Het pikzwarte karakter daarvan duidt er tevens op het feit dat alles wat geschreven staat tegen je kan worden gebruikt. 

De laatste zin van het gedicht is een variatie op de uitdrukking ‘All’s fair in love and war’. Wij zouden zeggen: nood breekt wetten. Taylor vervangt oorlog door dichtkunst. Net als in oorlog is in gedichten veel zo niet alles geoorloofd. De toon is hiermee gezet: we kunnen dan ook opmaken voor een even bevrijdend als explosief album…

De verschijningsdatum van het nieuwe album The Tortured Poets Department (TTPD) van Taylor Swift nadert met rasse schreden. In de aanloop regende het paaseieren die ons enige aanwijzingen geven wat ons bij de release van het nieuwe album op 19 april te wachten staat. Een terug- en vooruitblik. 

Vorige keer ging het over hints en aanwijzingen op basis van de titel en de cover van het nieuwe album. Een wel heel interessant paasei bleef daarbij onvermeld. Het laat zien hoe slim en creatief Taylor en haar team de promotie van een album aanpakken. In plaats van de gangbare manier – een aankondiging via de socials, een leadsingle droppen en dan vooral wachten tot het grote moment – wisten ze een gordijn van geheimzinnigheid op te trekken. Uren voor de Grammy’s waarop het nieuwe album werd aangekondigd ‘crashte’ haar officiële site (TaylorSwift.com) en verscheen de mededeling ‘Error 321 Backend fetch failed’. Die code verwijst naar een communicatiefout die verschijnt op een faxapparaat (!) met een slechte telefoonverbinding. Daaronder stond ‘hneriergrd’. Dit werd al gauw ontcijferd werd als ‘red herring’. Dit is een uit de literatuur stammende term die verwijst naar een stukje informatie dat bedoeld is om mensen opzettelijk op een verkeerd spoor te zetten. Daaronder stond dan weer ‘DPT: 123’. Achterstevoren is dat TPD oftewel ‘Tortured Poets Department’.

Dan was er natuurlijk ook de releasedatum van het nieuwe album: 19 april. De datum waarop Taylor en het bevriende koppel Blake Lively en Ryan Reynolds na een etentje besloten om Joe Alwyn te ontvolgen. Maar ook de datum waarop de Amerikaanse Revolutie begon, waarbij de Engelsen het onderspit zouden delven. Lees: ‘Miss Americana’ ontdoet zich van haar Engelse vriend (een van de nummers op het album heet niet voor niets ‘So Long, London’). Nog een derde mogelijkheid: 19 april is ook de ‘Dag van Poëzie en de Creatieve Geest’. Zou het geheim dan daarin schuilen? Taylor en haar team zwijgen in alle talen…