Skip to main content
Home / Taylor Swift Boek / Blogs

TTPD – Paasei 1

De verschijningsdatum van het nieuwe album The Tortured Poets Department (TTPD) van Taylor Swift nadert met rasse schreden. In de aanloop regende het paaseieren die ons enige aanwijzingen geven wat ons bij de release van het nieuwe album op 19 april te wachten staat. Een terug- en vooruitblik. 

Maandenlang hield Taylor iedereen in de waan dat ze druk bezig was met de heropnames van Reputation. Dat bleek dus een heel nieuw album te zijn. Daar heeft ze in alle stilte al twee jaar – vanaf het moment dat Midnights af was – aan gewerkt. Een knap staaltje van ‘clowning’: Swiftie-talk voor het op het verkeerde been zetten van je fans. 

De volgende verrassing was de titel. Waar Taylor doorgaans grossiert in korte, krachtige en een- of tweelettergrepige woorden voor haar albumtitels was nu sprake van een wel heel lange en mysterieus klinkende benaming. Al gauw werd duidelijk dat het een verwijzing was naar de chatgroep ‘The Tortured Man Club’ waarvan haar ex Joe Alwyn deel uitmaakte. Zou dit erop duiden dat het album een afrekening met haar voormalige geliefde zou worden? 

Al even mysterieus oogde de cover die vrijwel meteen na de aankondiging werd vrijgegeven. Op de grijs getinte coverfoto poseert een deels ‘onthoofde’ Taylor in een zwart topje en een korte broek met haar armen om haar lichaam geslagen, achteroverliggend op wit beddengoed. De esthetiek wijst in de richting van een nieuw ‘tijdperk’, waarvan de inhoud op meerdere manieren kan worden geduid. Het wit verwijst naar alle waarschijnlijkheid naar de emoji van het ‘witte hart’ (in haar laatste berichten maakt Taylor daar veelvuldig gebruik van). Dit is een symbool voor gevoelens van diepe en pure liefde. Dus niet het wellustige rood (‘Red’) of de romantische pasteltinten van Lover maar het wit als kleur van onschuld, puurheid en echtheid (daarmee sluit Taylor overigens aan bij de beginfase van haar carrière, toen ze ook veelvuldig gebruikmaakte van dezelfde esthetiek van onschuld).

Wanneer we de grijze tinten van de cover als vertrekpunt nemen, dringen zich gelijkenissen met beelden van klassieke, zwart-witte detectiveseries uit het verleden op. Later verschenen foto’s en vervaagde beelden van bewijsmappen lijken die indruk te bevestigen. Zou het album zich ook (of misschien wel vooral) richten op het opsporen en aandragen van bewijzen aangaande de breuk van een relatie? 

Het blijft voorlopig gissen. Duidelijk is wel dat Taylor zich andermaal als meester in het creëren van spanning en het bedenken van dubbele bodems en plotwendingen opwerpt. In de volgende post (veel) meer paaseieren in de aanloop naar 19 april!